استاد محمد رضا شجریان، هنرمند ارزنده و آزادۀ این خاک، به افلاک پر کشید. سوگ او چون کوهی سترگ بر شانه‌های زخمی‌این مردم صبور، سنگینی می‌کند. هم نوا با حافظ می‌گوییم:
خسروا، شیردلا، دادگرا، بحرکفا
ای جلال تو به انواع هنر ارزانی
« به رغم مدعیانی که منع عشق کنند» یاد و نامت چون باور آفتاب در دل و دیدۀ مان مانا است. تو را که با هر چه سوز و ساز، هم آواز بودی؛ چون جان عزیز می‌داریم.
ای عزیز آسمان نشین روحت قرین رحمت حضرت حق باد!
ژ خرناقا تە بارین ئەبر و کانی
تو دەنگێ ساز و خەلکێ بێزمانی
بڤر لەرزین ژ بەژنا تە بلنددار
دمینی سا مەرا، شەجەرییانی
از گلوی تو ابر و چشمه‌ها، باریدن گرفتند
تو صدای ساز و مردم بی صدایی
تبرها از تو برخویش لرزیدند‌‌‌ای درخت تن کشیده به اوج
تو برایمان می‌مانی، شجریانی